Ramazan ışıklarıyla aydınlanan sahanın kenarında duruyordu. İstanbul akşamı beklentiyle ve taze biçilmiş çim kokusuyla ağırdı. Bir zamanlar hayranlıkla inleyen Galatasaray stadı, artık onun zihninde bir kırgınlık tiyatrosuna dönüşmüştü. Projektörlerin altında, Álvaro Morata veda mektubunun son satırlarını okudu; serin gecede nefesi buharlaşıyordu.
“Benim için, hayatta da işte de, asla bozulmaması gereken bazı ilkeler vardır…”
Bu sözler, boş tribünlerde yankılandı; sessizliğe karşı meydan okuyan bir nakarat gibi. Türkiye’ye şan ve minnet arayışıyla gelmişti—ama onu karşılayan, yönetimin bizzat koruması gereken değerlerin çatırdayışı olmuştu.
Sıcak karşılamayı hatırladı: İlk maçında gecenin derinliklerinden yükselen “Morata! Morata!” tezahüratları, sevgi dolu alkışlar, daha ilk günden kendini ait hissettiren taraftarlar… Bunlar gerçekten kıymetli anılardı. Ama o sıcak kucaklamanın ardında huzursuzluk vardı: Geç ödenen maaşlar, verilmeyen primler, kolayca unutulan anlaşmalar. Daha önce zorluk görmüştü—ama bu başkaydı. Kendisine alın teriyle hak ettiği maaşın ve diğer haklarının bir kısmından feragat etmesi istenmişti. Bunu sessizce, profesyonelliği için yapmıştı—ama her taviz, onurundan bir parça koparmıştı.
Mesele sadece para değildi—mesele saygı, dürüstlük ve el sıkışmanın kutsallığıydı. “Kazandığımı tanımamak ve ödememek kabul edilemez,” diye yazmıştı; kelimeler kırık cam gibi keskindi. Çoğu zaman bu meseleler kulüp açıklamaları ya da bürokratik sözlerle gizlenirdi. Ama o, kendisine tezahürat yapan taraftarların gerçeği hak ettiğine inanıyordu.
Sosyal medyadaki mesajını sevgiyle bitirmişti: İstanbul ve insanları her zaman kalbinde olacaktı; teknik ekip ve takım arkadaşları olağanüstüydü; kötü niyeti yoktu. Yine de, o buruk tat damakta kaldı—güzel bir yemeğin ardından gelen acı bir tat gibi.
Şimdi yeni bir şafak için hazırlanıyordu—Como onu bekliyordu. Lombardiya’nın serin havasında, Cesc Fàbregas’ın kuracağı farklı bir uyumla, kırılanı yeniden inşa edecekti. Türkiye’deki bu bölüm sadece onun için değil, futbol dünyasındaki her kulüp için ders olmalıydı: Güven, değerler ve insan onuru pazarlık konusu yapılamaz. Bunlar bozulursa, en görkemli statlar bile boş gelir.
Veda sözlerinin son yankıları geceye karışırken, Álvaro Morata döndü—ışıklar altındaki arenadan tünele doğru yürüdü ve yeniden kazanacağı bir geleceğe adım attı.
